هفته ی بیست وهفتم دوستی من وخدا......

ای مومنان...صدقان خود را با منت نهادن و آزار دادن باطل نکنید.همانند کسی که مالش را برای نمایش دادن به مردم انفاق می کند و به خداوند و روز بازپسین ایمان ندارد.آری،داستان او همچون تخته سنگی است که بر آن خاکی باشد و باران سنگینی بر آن ببارد و آن را همچنان سترون وا گذارد.آنان نیز از آنچه به دست می آورند بهره ای نمی برند.    بقره/264

 

مادر بزرگ همیشه می گفت( اگر برای کسی کار می کنی به رویش نیاور .به رخ کشیدن یک جور منت گذاشتن است و اگر منت بگذاری کار قشنگ زست می شود.) مادر بزرگ می گفت (لازم نیست وقتی کار خوبی می کنی داد بزنی . لازم نیست عالم و آدم را خبر کنی)

می گفت(کار خوب مثل بوی گل است خودش منتشر می شود)

وقتی که این آیه را خواندم فهمیدم که  مادر بزرگ حرف های تو را می زد .حتما مادر بزرگ این حرف ها را توی قرآن دیده است.

خدایا...اما من واقعا نمی توانم این جوری باشم.وقتی کاری برای کسی می کنم دوست دارم همه بفهمند .دوست دارم یک طوری خودم را نشان بدهم.خوشم می آید که دیگران از من تعریف کنند.

می دانم تو می دانی و همین بس است..اما.....

خدایا یواشکی خوب بودن چقدر سخت است.

دوست من

اگر تو هم این جوری باشی خیلی عجیب نیست .اینکه دلت بخواهد کار های خوبت را دیگران ببینند.بالاخره همه ی ما دوست داریم دیگران درباره ی ما خوب فکر کنند.

همه ی ما همین طور هستیم بعضی ها بیشتر و بعضی ها کمتر.

چه فکری می کنی در مورد آدم هایی که کارهای خوبشان را نمایش می دهند؟تو چه کار می کنی؟

راستی تا حالا شده کار هایی را فقط و فقط برای خدا انجام بدهی نه برای هیچ کس دیگر؟

کمی فکر کن اگر یادت آمد یکی از آن ها را برایمان بنویس.

 

برگرفته از کتاب نامه های خط خطی اثر عرفان نظر آهاری

نوشته شده در چهارشنبه 88/6/11ساعت 2:52 صبح توسط نظرات ( ) |